دانلود سریال My Liberation Notes 2022

گاهی وقتا به جایی خیره می‌شم و به

اگر این سریال توضیح عمیق زندگی نیست پس چیه ؟! 💖 بعد از ۱۶ سال بالاخره یه سریال رو یک روزه دیدم آخرین باز که یه سریال باعث شده بود یک روزه ببینمش و حوصلم بکشه ۱۴ سالگیم بود.

یعنی آدم کامنت های این سریال رو میخونه چقدر آروم میشه از اینکه حس می‌کنه توی تجربه بعضی احساسات تنها نیست .

همچنان دیدن این سریال بعد از چند سال و هر از گاهی که می بینم ش ، تازگی داره . چون خود جریان زندگیه . این سریال و Seoul busters جزو سریالای به شدت خلاقانه کره این …

شاید باورتون نشه اما هنوز درگیر این سریالم…
من قبل از تماشای این سریال یه عادت داشتم که 5 الی6 سالی بود انجامش نمیدادم تا این سریال یادم اورد…من یه دفتر سررسید داشتم که از سال 88 همه اتفاقات دغدغهام خاطراتم …دعواهای تو سرمو…همه رو تو اون نوشته بودم….
زندگی ادم رو گهگداری بجایی میرسونه که دیگه از بازگو کردن حرفا حتی برای خودتم خسته میشی… میخوام بازم شروع کنم…
بین همه خالی بودنا و حس جدا بودن از این دنیا… واقعا خوشا به حال کسایکه اقای گو زندگیشون رو پیدا کردن…
کاش هرکسی یجایی از زندگیش مستر گو زندگیش سرراهش قرار بگیره…

چندین بار اومدم تو صفحه این سریال طی یکسال گذشته اما شروعش نکرده بودم، تا اینکه خیلی اتفاقی بخاطر نقش اول مردش، شروعش کردم…. اما امان …امان از وقتی که شروعش کردم…. این سریال به نظرم به شدت سلیقه ای هست دوست داشتنش… باید اون جنس دغدغه رو داشته باشی تا بفهمیش… من 32 سالمه…سالهاس کیدرامرم….اما تا الان ندیدم یه شخصیت اینقدر نزدیک به خودم باشه….چیزی حدود 75درصد…. دغدغهای میجونگ و نحوه رشد شخصیتیش.. اون حسای خلاش… تک به تک قابل درک بودن…. خیلی از دیالوگاش قبلا تو زندگی شخصیم خودم تو سرم با خودم داشتم…عجیب این سریال منو درگیر خودش کرد….
خلاصه دوستان اگر بالای 27..28 سن دارین خیلی میتونه سریال قابل تامل باشه براتون….
هنوز تمومش نکردم….اما کل روز فکرم درگیرشه تا شب برسم خونه بتونم ببینمش

سلام
این سريال مناسب افراد بالای ۳۰ سال و با مشکلاتی مثل تنهایی و افسردگیه و امید دهنده ست
در غیر اینصورت اصلا توصیه نمیشه و عملا تا قسمت ۶ جز صحنه های رفت و آمد به سرکار و غذا خوردن نمیبینین!!!🙄🙄🙄

یادداشت رهایی شماره 3

اولین یادداشتم رو قبل از تولد 25 سالگیم نوشته بودم، که باور نمیکردم دارم 25 ساله میشم. الان تقریبا 4 ماه از 26 سالگیم گذشته و هربار ازم میپرسن چند سالته ناراحت میشم.
فکر میکنم فاکتور سن و زمان برام خیلی زجر آور و ناراحت کننده اس چون سال ها میگذره و من برای بهتر کردن زندگیم از کوچکترین تلاش ها دریغ میکنم.

توی یادداشت دوم نوشته بودم که چند وقتیه آسمون آبی تره، خب الان برام آسمون دوباره خاکستری رنگ شده…
هیچی خوشحالم نمیکنه و کوچکترین چیزها باعث ناراحتیم میشه
احساس میکنم توی چاه عمیقی از نا امیدی افتادم و دیگه توان نجات دادن خودمو ندارم. از طرفی کسی که فکر میکردم اگه یه روز تو این چاه بیافتم کمکم میکنه در بیام خودش دو دستی هولم داد که با سر بیافتم!

تیک تاک زمان رو میشنوم، گذرشو حس میکنم ولی بزرگ نمیشم. احساس میکنم مدت زمان طولانی در حال پیر شدن بودم به جای رشد کردن و بزرگ شدن.

به آرزوی چندین ساله ام رسیدم، عملا دارم آرزومو زندگی میکنم ولی حسش خیلی وحشتناکه…
ببا اینکه دلم میخواد برم بیرون از خونه و قدم بزنم، دوست پیدا کنم، مسافرت برم، اصلا زندگی کنم؛ خودمو چندین ماهه تو اتاقم حبس کردم و کوچکترین کار مفیدی نکردم.

زندگی بالا و پایین داره ولی خوشیاش برای من کمتر از 4 ماه بود ولی این حس عمیق رنجش سایه اش الان بیشتر از 7 ماهه که رو سرمه:))

کاش پایان خوب واقعی بود، کاش میتونستم به اینکه بعد از این همه درد و سختی دوباره خوشی برمیگرده باور داشته باشم ولی…

حتی نمیتونم بابت کارایی که کردم به خودم افتخار کنم، هر روز بیشتر از دیروز از خودم متنفر میشم، شکسته تر و رنجور تر میشم و در نهایت به این نتیجه میرسم به درد هیچ کاری نمیخورم

میدونم که مقصر این حال خودمم اما زندگی هم باهام سخت تا کرده…
تو نقطه ای از زندگیم که با اینکه میدونم چی میخوام، کجام و به کدوم سمت باید برم؛ گم شدم.
پیدا کردن خودم احتمالا خیلی زمان و انرژی بخواد ولی دیگه از عهده اش بر نمیام!

تا قسمت ۹ دیدم و اومدم نظرمو بگم
اگر میخواید بدونید قشنگه ببینید یا نه باید بگم که سریال تینجری نیست… کیوت و گوگولی نیست … هیجان بالا نداره … فضای سریال غمگین نیست ولی خیلی هم شاد نیست کاملا واقعگرایانست. مشکلات جوونای بالای ۲۵ سال رو به تصویر میکشه
یه جوری غم های فرد بزرگسال و حسرت ها رو به تصویر میکشه که انگار کسی پیدا شده آدم رو درک کنه….!!!
خیلی مناسب دهه شصتی ها و هفتادی هاست…
از دیدنش تا اینجا خیلی لذت بردم و انگار یه رفیق همدم و همدرد خودم پیدا کردم

دلم برات تنگ شده….تو واقعا ژانر زندگی بودی

خیلی واقع‌گرا بود. تو سریال‌های کره‌ای کمتر دیده میشه

یه نفرو دوست داشته باشی با همه ی بدیهاش.. واقعا چقد کم داریم اینو

این منم عزیز نمیدونم الان ایرانی یا نه ولی هرجا هستی امیدوارم حالت خوب باشه و سالم باشی
هم تو هم خانوادت هم همه عزیزانت
مراقب خودت خیلی باش
توی این دوران روحیه خیلی مهمه
❤️
آلوچه جان تو چطوری ؟ خوبی؟
امیدوارم که حال تو و خانواده و عزیزانت خوب باشه و در سلامت باشین
خیلی مراقب خودت باش
نذار اضطراب اینورا حالتو مثل من بگیرن که الان وقتش نیست

❤️

لینکای قسمت 8 مشکل دارن؟ اصلا دانلود نمیشه

خیلییییی قشنگ بود…. باهاش زندگی کردم..

قسمت نهم رو هم تموم کردم،دریغ از یه بوس بین می جونگ و گو،این چه وضعشه😬

چندسال گذشته و هنوز حس خوبی که از این سریال گرفتم باهامه
ذوقم برای شروع سریال و انتظار هفتگیم برای پخشش
تعجبم از پرش حرفه ای آقای گو…
حرفامون و حدس زدنامون درمورد شغل آقای گو
خوشحالیم با پیام به میجونگ…
نگاهای قشنگ آقای گو به کسی که دلش میخواست فشارش بده و درسته قورتش بده🫠
دیدار دوبارشون
ذوق چانگ با هربار رفتنش به دستشویی😂
دلم براتون تنگ شده🫂

آخر قسمت ۴ وقتی مستر گو می پره تا کلاه می جونگ رو بیاره موقع برگشت از پشتش یه پروانه‌ی نارنجی رنگ رد می شه، خیلیا می گن پروانه سمبل و نماد شروع و حیات دوبارست(پروانه مونارک هم که نارنجیه به خاطر سفر طولانیش سمبل استقامته)
اونجا آقای گو بدون توجه به مسیری که اومده و شرایطی که توشه تصمیم می گیره بپره و یه کاری رو بکنه که تا حالا نکرده انگار اونجا یه شروع جدید بود براش
چقدر خوب بود این صحنه:)
گاهی هم فارغ از تمام مسیرهایی که طی کردیم، اشتباهاتی که کردیم و زخم هایی که خوردیم، بدون فکر کردن به بعدش شاید باید فقط بلند شد و پرید، حتی اگه کسی نباشه ما خودمون رو ستایش می کنیم، به خودمون عشق می دیم و کودک درونمون رو تشویق می کنیم و بهش می گیم که از پس هر کاری بر میاد.
بیا به هم قول بدیم بهار که رسید آدم های متفاوتی شده باشیم.

قلبمو لمس کرد این سریال ، جاهایی که شبیه به زندگی خودم بود باهاش اشک ریختم و مثل تراپی بود.

یادداشت رهایی.. شماره 2 (قبلی رو با اسم دیگه گذاشتم)

بعد از 11 ماه هنوز هم همونم.. هنوز هم احساس میکنمدقیقا ثانیه ای با خفه شدن فاصله دارم اما خفه نمیشم.. و این عذاب آوره.
گاهی وقتا میرم یوتیوب فیلم ماهی های شکار شده رو نگاه میکنم که از توی تور و روی کشتی چطور خودشون رو دوباره به آب پرت میکنند تا بفهمم همین ثانیه آخر تا خفه نشدن هم نعمته.. شاید من همون ماهی شدم که دوباره راهش رو به دریا پیدا کرد.

اینطور نیست که همه چیز ماتم زده باشه.. اتفاقات خوب هم میفته ولی اثر اتفاقات غم انگیز قبلی بعد از یک سال و خورده ای هنوز با منه.. فشار کار و زندگی هم به اوج فرسودگی میرسونه منو.. مدام میگم این تموم شه یکم نفس میکشم.. و وقتی “این” تموم میشه، “اون” شروع میشه و این چرخه این و اون مدام تکرار میشه..

اینطور نیست فقط با دیدن ماهی ها نفسم کمی بالا بیاد.. گاهی هم تصاویر مریخ رو میبینم.. دوست داشتم اونجا باشم.. تنها موجود زنده که از قید و بند ماهیت اجتماعی انسان دوره و نیازی نداره خودش رو به جامعه ای اثبات کنه.

فرسودگی واقعا داره از پا در میاره منو .. نه فرصت استراحت دارم و نه حتی فرصت غمگین شدن برای اتفاقات یکسال قبل.. همه اتفاقات درونم در حال وقوعه و تمومی نداره چون نقطه پایانی نتونستم بذارم.. کاش کمی وقت داشتم مسافرت کوتاه تک نفره میرفتم..حتی شده برای یک روز.. حیف.. دنیای بزرگسالی خیلی سختگیره.. کافیه کمی از جریان زندگی عقب بیفتی باید کل سال های پیش رو در حال دویدن باشی و من از همه این دویدن ها خسته ام و دوست ندارم مجبور شدم سرعتم رو باز بالا ببرم..